piriyanavathe........ninnil ninnum

ente priya sakhi.....thinking of you

Clouds come floating into my life, no longer to carry rain or usher storm, but to add color to my sunset sky.

മഴയെ നോക്കിയിരിക്കുമ്പോള്‍ എപ്പോഴും എന്‍റെ കണ്ണ് നിറയും.....ഈ മഴ എന്തിനാ എന്നെ ഇങ്ങനെ കരയിപ്പിക്കുന്നത്‌....ദുഃഖം സഹിക്കാനാവാതെ  ആരൊക്കെയോ ..എന്തിനൊക്കെയോ...ഒരുമിച്ചു കരയുന്ന പ്രതീതിയാണ് എനിക്ക് ഇത് കാണുമ്പോള്‍.....അല്ലേല്‍ തന്നെ ആരുടെയെങ്കിലും കണ്ണുനിറഞ്ഞു കണ്ടാല്‍ ഞാനും ഒപ്പം കരയുന്ന സ്വഭാവമാണ് എനിക്ക്......അതുകൊണ്ട് ആരും കരയുന്നതെന്നിക്കിഷ്ടമല്ല.....എല്ലാരും എപ്പഴും സന്തോഷമായിരുന്നെങ്കില്‍...അങ്ങനെ ആയിരുന്നെകില്‍ തന്നെ മഴ പെയ്യാതിരിക്കുമായിരുന്നോ......ഞാന്‍ സങ്കടപ്പെടാതിരിക്കിമായിരുന്നോ ...ആവോ അറിയില്ല....കാറ്റിനൊപ്പം ചാഞ്ഞും പിന്നെ ചരിഞ്ഞും...തിമിര്‍ത്തു പെയ്യുന്ന ഈ മഴയെ ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു.....സ്വകാര്യമായി പ്രേമിച്ചിരുന്നു....ഇന്നും പുറത്തു മഴയുണ്ട്....പിന്നെ യാന്ത്രികമായി ഞാന്‍ ജനലിന്റെ അടുത്തേക്ക് ....അവിടെ നിന്ന് പുറത്തു നോക്കി....വൃക്ഷങ്ങളുടെയും....ചെറിയ ചെടികളുടെയും സന്തോഷം നോക്കി....അങ്ങനെ...ചെറിയ ചെടികളുടെ മേല്‍ പതിക്കുന്ന വലിയ മഴത്തുള്ളികള്‍...പാവം തോന്നി ആ ചെടികളോട്.....പക്ഷെ......ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ എനിക്ക്....... ഈ മഴയോടൊപ്പം വരുന്ന തെന്നല്‍ എന്നെ എന്നും സന്തോഷിപ്പിച്ചിരുന്നു....എനിക്ക് ആ തെന്നലിനോട് ഒരിക്കലും പരിഭവം  തോന്നിയിട്ടില്ലാ...ഒരിക്കല്‍ സങ്കടപ്പെട്ടു  ഞാന്‍ കരയുമ്പോള്‍  ഓര്‍ക്കാപ്പുറത്ത് പുറത്തു മഴ പെയ്യുവാനും തുടങ്ങി...അന്ന് ഞാന്‍ സ്വകാര്യമായി മഴയോട് പറഞ്ഞു...നീ എന്‍റെ സഖി...ഒരു നല്ല കൂട്ടുകാരിയെപോലെ നിയും എന്‍റെ സങ്കടത്തില്‍ ഞാന്‍ അറിയാതെ ...എന്നോടൊപ്പം...അന്ന് ഞാന്‍ നിന്നെ എത്രയാ സ്നേഹിച്ചതെന്നു നിനക്കറിയാമോ.......അന്ന് നിന്നോടൊപ്പം വന്ന തെന്നല്‍ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...ഞാന്‍ അറിയാതെ....മയങ്ങിപോയി അന്ന്....പിന്നെ ഉണര്‍ന്നപ്പോള്‍ നിന്നെ ഞാന്‍ കണ്ടില്ല...തെന്നല്‍ അപ്പോഴും കാവലിനെന്നപോലെ ഉണ്ടായിരുന്നു....ഇലകളിലൂടെ ഇറ്റിറ്റു വീണു നീ നിന്റെ സാനിധ്യം  അറിയിക്കുണ്ടായിരുന്നു.......ജലത്തുള്ളികള്‍ വീഴുമ്പോ...മനസും ശരിരവും ഒരുമിച്ചു തുള്ളിച്ചാടി....എന്തൊരു രുചിയാണ് ഈ മഴവെള്ളത്തിനു...തണുപ്പ് ശരിരത്തില്‍ അരിച്ചു കേറുന്ന സമയത്ത്  മാത്രം പെയ്യുന്ന മഴ യെ മനപൂര്‍വം ഒഴിവാക്കി....പക്ഷെ പുറത്തേക്കു നോക്കി....അസുയയാണ്‌.....ആ മഴതുള്ളി പതിക്കുന്ന എല്ലാത്തിനോടും അപ്പോള്‍....ആരോ പറഞ്ഞത് ഞാന്‍ ഓര്‍ക്കുന്നു... മഴയില്‍ നിന്ന് കരയനാണ് ഇഷ്ടം എന്ന്....കണ്ണിരു ആരും കാണുകയില്ലല്ലോ.....മഴനൂലില്‍ മഴതുള്ളി കൊരുത്തു മാലയുണ്ടാക്കി അണിയാന്‍ ഒരിക്കലും നടക്കില്ല എന്നറിഞ്ഞു തന്നെ ഒരു ചെറിയ വലിയ മോഹം...പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട് മഴ പെയ്യുന്ന സമയങ്ങളില്‍ അത് കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ കൂട്ടില്‍ തടവിലാണെന്നു.....പക്ഷെ അതിനും ഒരു സുഖമുണ്ട്....നിര്‍വചിക്കാനാവാത്ത......ആരോടും പങ്കുവൈക്കാന്‍ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത എന്‍റെ ..എന്‍റെ മാത്രം...സന്തോഷങ്ങള്‍......കൊച്ചു കൊച്ചു വലിയ മഴതുള്ളി പോലെ പരിശുദ്ധമായ എന്‍റെ സന്തോഷങ്ങള്‍......

ninnekkurichu............about u

 through out your life you will meet someone who is unlike any other, you could talk for hours and never get bored, you could tell them things and they wont judge you... person is your soul mate...your best friend don't EVER let them go

എനിക്ക് കിട്ടിയ ഏറ്റവും വലിയ ഭാഗ്യമാണ് നിയുമായുള്ള  സൌഹൃതമെന്നു എത്രവട്ടം ഞാന്‍ എന്‍റെ മനസിനോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നോ.....നീ ഇതേ വാക്കുതന്നെ  എന്നോടും പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ എത്ര ആനന്ദിച്ചു.....നമ്മുടെ സൌഹൃതത്തിനു എന്ത് പേരാ കൊടുക്കേണ്ടത്?....പലര്‍ക്കും മനസിലാക്കാന്‍ കഴിയാത്ത......എനിക്ക് തന്നെ നിര്‍വചിക്കാനാവാത്ത ഒരു പ്രത്യേക സൌഹൃതം....ഒരിഷ്ടം ....ഞാന്‍ നിന്നെ ആദ്യമായി കണ്ടത് മറ്റൊരാളിനോടോപ്പംയിരുന്നു...അന്ന് നീ എന്‍റെ കുട്ടുകാരന്‍ ആകുമെന്ന് ഒരിക്കലും ഞാന്‍ വിചാരിചിരുന്നില്ലാ....പിന്നെ ഞാന്‍ കണ്ടത് നിന്നെ ഏകാനായായിരുന്നു....ഞാന്‍ അപ്പോള്‍ എകയായിരുന്നുവല്ലോ ......പിന്നെ നമ്മള്‍ കുറെ സംസാരിച്ചു....നീ ഓര്‍ക്കുന്നുവോ...ആവോ..പക്ഷെ ഞാന്‍ ഒന്നും മറന്നിട്ടില്ലാ...നിന്നോട് സംസാരിക്കുന്തോറും നമ്മള്‍ തമ്മിലുള്ള ദൂരം കുറഞ്ഞുവന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു....പിന്നെ നിന്നോട് മാത്രമായി ഞാന്‍ കൂടുതല്‍ സംസാരിക്കുമായിരുന്നത്......നീ എന്നോടും.....നിന്നെ എപ്പോഴും വ്യത്യസ്തനായി ഞാന്‍ കണ്ടു...നമ്മള്‍ എപ്പോഴും എന്തിനെ കുറിച്ചെങ്കിലും സംസാരിച്ചിരുന്നു....പക്ഷെ എല്ലാരുമുള്ള സമയങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ വാക്കുകള്‍ക്ക് വേണ്ടി പരതിയിരുന്നത്‌ നീ മനസിലാക്കിയിരുന്നോ?......പിന്നെ പിന്നെ...വാക്കുകള്‍ കിട്ടാതെ...എന്താ കാരണം എന്ന് എനിക്കറിയില്ലാ സത്യം...പക്ഷെ നീ എന്തെല്ലാമോ ആയിരുന്നു...നീ മറ്റൊരാളിന്‍റെ ആണെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും....വെറുതെ...അതെ വെറുതെ ഒരിഷ്ടം....ഒന്നും ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ലാ...നല്ല കുറച്ചു സമയം നിന്നോടൊപ്പം ...പിറകോട്ടു ചിന്തിക്കുമ്പോള്‍...ഓര്‍ത്തു ചിരിക്കാന്‍......മധുരമുള്ള കുറെ ഓര്‍മ്മകള്‍.....അത്രേ ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുള്ളു......ഞാന്‍ പലപ്പോഴും സ്വാര്‍ത്ഥയാകുന്നു ഇത് സത്യം...നീ മറ്റൊരാളിനോട് സംസാരിക്കുമ്പോള്‍....ചിരിക്കുമ്പോള്‍....വെറുതെ ഒരു ദേഷ്യം...നിനക്കും ഇതൊക്കെ തോന്നുന്നുവോ.....എല്ലാ വികാരങ്ങളും...ചങ്ങാത്തവും...സ്നേഹവും.... കൂടികലര്‍ന്നോരിഷ്ടം .....മണല്‍തരികള്‍ പോലെ ചെറിയ ചെറിയ ഇഷ്ടങ്ങള്‍ കൂടികലര്‍ന്നുള്ള വലിയ ഒരിഷ്ടം....കുറച്ചു കുറച്ചു കുറച്ചായി കൂടിച്ചേര്‍ന്നു നിന്നോടുള്ള ഇഷ്ടം  വലിയ കടലാകുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു.....അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ ഞാന്‍ അതിന്‍റെ അരികത്തു കൂടെ നടന്നും പിന്നേ ആ കടലില്‍ അല്പം ഇറങ്ങിയും പിന്നെ ഭയന്ന് തിരികെ കയറിയും...അങ്ങനെ നിന്നോട്  .......സൌഹൃതത്തില്‍  പൊതിഞ്ഞ  ഒരിഷ്ടം....അധികം ആയുസില്ല ഈ കൂട്ടിനെന്നറിയം..എങ്കിലും ....പോകാന്‍ അനുവദിക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ലാ അവനോടുള്ള എന്‍റെ ഈ ഇഷ്ടം....അതോ സൌഹ്രതമോ....എന്തായാലും...നിന്നെ വിട്ടുകൊടുക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ല...പക്ഷെ ക്രുര ആയ കാലചക്രത്തെ മാത്രം ഞാന്‍ ഭയപ്പെടുന്നു......തനിക്കു  ഇഷ്ടമുള്ളതെല്ലാം ആരുടേയും വികാരവും...സങ്കടവും കണക്കാക്കാതെ ചെയ്തു കൂട്ടുന്ന കാലചക്രത്തെ മാത്രം.....കാലത്തിന്‍റെ നോട്ടം നമ്മുടെ മേല്‍ പതിച്ചു കഴിഞ്ഞു എന്നറിയുന്നു ഞാന്‍......പക്ഷെ...എന്‍റെ കൂട്ടുകാരാ ....നീ എന്നെയും ഞാന്‍ നിന്നെയും ഒറ്റക്കാക്കി...വീണ്ടുമൊരു സൌഹൃതം തേടുമോ....കാലം സാക്ഷി ആകുമോ....ആയേക്കാം....കാരണം.....എന്നെ കരയിപ്പിക്കാന്‍ പലപ്പോഴും സുക്ഷിച്ചു വക്കുന്നു കാലം ചിലതൊക്കെ......എന്നിട്ട് അതിന്‍റെ താക്കോല്‍ എന്‍റെ തന്നെ കൈയില്‍ തന്നിരിക്കുന്നു....തുറന്നു നോക്കാന്‍ അനുവാദം തരാതെ...കളിപ്പിച്ചു....ചിലപ്പോള്‍ നല്ലതാണു അതിനുള്ളില്‍ എന്ന തോന്നല്‍ തന്നു ചിരിപ്പിച്ചും....പിന്നെ കരയിപ്പിച്ചും.......വീണ്ടും ചിരിപ്പിച്ചും....കാലം നമ്മുടെ സൌഹൃതതിലും ഇതൊക്കെ തന്നെ ചെയ്യും...പക്ഷെ നീ പോകല്ലേ....ഈ സൌഹൃതവും....

smarana..........remembering you

Add caption

If the people we love are stolen from us, the way to have them live on is to never stop loving them. Buildings burn, people die, but real love is forever.
 

ഇന്ന് ഞാന്‍ കുറെ കരഞ്ഞു...ആര്‍ക്കോ വേണ്ടി...കാരണം അവര്‍ എന്‍റെ ആരും ആയിരുന്നില്ലാ...അവര്‍ പാവം  ഒരു ഇംഗ്ലിഷ് വനിതാ ആയിരുന്നു....പ്രായം ചെന്ന...എന്നെ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ച ഒരാള്‍ .....പക്ഷെ എന്‍റെ ആരൊക്കെയോ ആയിരുന്നു എന്ന്  തോന്നിയിരുന്നു..അവരോടു എന്നെ കൂടുതല്‍ അടുപ്പിച്ചത് അവരുടെ ആരും തനിക്കില്ല ഇന്നു പറഞ്ഞു കരഞ്ഞ കണ്ണിരായിരുന്നു...അതിനു ശേഷം ഞാന്‍ എപ്പോഴും അവരോടടുക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്നു....അടുക്കുകയും ചെയ്തു...അവരുടെ ശരിര ബലഹീനത എന്നെ വല്ലാണ്ട് വേദനിപ്പിച്ചിരുന്നു....കഴിഞ്ഞ കുറെ  ആഴ്ചകളായി അവരെ ഞാന്‍ കണ്ടില്ല....മനസ്സില്‍ സങ്കടം  തോന്നിയിരുന്നെങ്കിലും  പുറത്തു ആരോടും ചോദിച്ചില്ലാ...അവര്‍ എവിടെ എന്ന് ...കാരണം കുറച്ചു സുഖം ഉണ്ടെങ്കില്‍ അവര്‍ വന്നേനെ....എന്നും ഓര്‍ക്കും ഇന്നെങ്ങിലും വരുമായിരിക്കും എന്ന്............മനസ്സില്‍ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തുപലപ്പോഴും ...പള്ളിയില്‍ ആഹാരം കൊണ്ടുപോകാന്‍ ഉണ്ടാക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അറിയാതെ പിന്നെയും ഓര്‍ത്തു...ആരോടെങ്കിലും  ചോദിക്കണം ഇന്നു മനസ്സില്‍ ഓര്‍ത്തു........എന്‍റെ മനസ്സില്‍ അപ്പോഴും അവര്‍ ഇന്നെങ്ങിലും വരും  എന്ന ചിന്ത  ആയിരുന്നു....അവര്‍ക്ക് ഞാന്‍ കൊണ്ടുപോകുന്ന ഫുഡ്‌ വളരെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു....ബാക്കി  വരുന്ന ആഹാരം പാര്‍സല്‍ ആയി കൊണ്ട് പോകാന്‍ അവര്‍ മറക്കില്ലയിരുന്നു....എന്നും...എല്ലാരും ഉണ്ടെങ്കിലും ആരും ഇല്ലായിരുന്നു അവര്‍ക്ക് .....മകനും ചെറുമക്കളും...എല്ലാരും...പക്ഷെ ഈ രാജ്യത്തില്‍ എല്ലാരും ഒറ്റക്കാണ്...പതിനെട്ടു വയസു തികയാന്‍ നോക്കിയിരിക്കുന്ന മക്കള്‍......... ഒന്ന് സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടാന്‍ .... വീട്ടില്‍ നിന്നും പുറത്തു പോയിട്ട് അവരുടെതായ ലോകത്തില്‍ ജീവിക്കാന്‍...മക്കള്‍ പുറത്തു പോകാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്ന മാതാപിതാക്കള്‍ ഇതെല്ലാം ഇവിടെ  സര്‍വ സാധാരണമാണ്....പക്ഷെ ഈ വനിതാ തന്‍റെ മകനെ വളരെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു.....അവര്‍ ഒരു വിധവയും പ്രായമായ സ്ത്രീയും ആയതു കാരണമാവും മകനെയും പിന്നെ എന്നെപോലെയുള്ളവരെയും അവര്‍ സ്നേഹിച്ചത്...പക്ഷെ അവര്‍ എന്നും ഒറ്റക്കായിരുന്നു...ഇങ്ങനെ ഒരുപാട് പേര്‍ ഈ മഹാ രാജ്യത്തില്‍ ഉണ്ട്...ഒറ്റയ്ക്ക്...കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു...ഡ്രൈവ് ചെയ്യാന്‍ പറ്റാത്ത വയസാണെങ്കില്‍ തീര്‍ത്തും ഒറ്റപ്പെടും ജീവിതം...ഈ സ്ത്രീക്കും ഡ്രൈവ് ചെയ്യാന്‍ പറ്റില്ലായിരുന്നു...അവര്‍ തീര്‍ത്തും ഒറ്റപ്പെടാന്‍ ഇതും ഒരു പ്രധാന കാരണം ആയിരുന്നു...പലപ്പോഴും ഞാന്‍ ആലോചിക്കാറുണ്ട്....ഒരു ഗ്ലാസ്‌ വെള്ളം ചോദിച്ചാല്‍ കൊടുക്കാന്‍ ആരും ഉണ്ടാവില്ല അവസാനമായി....ഈ സ്ത്രീക്കും ആരും ഉണ്ടായില്ലാ...മകന്‍ രാവിലെ വന്നു നോക്കുമ്പോ...തറയില്‍....ജീവനില്ലാത്ത ശരിരം......എനിക്കും അവസാന ദിവസങ്ങളില്‍ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലാ......ശരിരം എങ്കിലും ഒന്ന് കാണണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു...അതിനു കഴിഞ്ഞില്ലാ.....പക്ഷെ എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ അവ നിറഞ്ഞു തന്നെ ഇരിക്കുന്നു....അവര്‍ എന്‍റെ ആരായിരുന്നു.....ആരും ആല്ലന്നു ഈ ലോകം പറയും...പക്ഷെ അവര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കില്‍ അവര്‍ പറയുമായിരുന്നില്ലാ....ഞാന്‍ ഒരിക്കലും പറയില്ലാ...........കാരണം അവര്‍ എന്‍റെ ആരെക്കെയോ  ആയിരുന്നു....മരിച്ചിട്ടും ആ തോന്നലിനു ഒരു വ്യത്യാസവും ഇല്ലാ....ഉണ്ടാവില്ലാ....ഇപ്പോഴും കാണുന്നു എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്ന ആ മുഖം.....ആ മുഖം മാത്രം കണ്ണിന്നു മുന്നില്‍....പക്ഷെ ഒരാശ്വാസം മാത്രം ഓര്‍ക്കുമ്പോ....ഇനി ആരും ഒറ്റപ്പെടുതില്ലല്ലോ.....എനിക്ക് അറിയാം ആ കള്ളചിരിയുടെ അര്‍ഥം....