Spring, summer, and fall fill us with hope; winter alone reminds us of the human condition.
മഞ്ഞുകാലം കഴിയാറായി......അത് തന്റെ ചുമതല വസന്തത്തിനു കൈമാറാന്‍ കാത്തുനില്‍ക്കുന്നു.....എന്നിട്ട്....മഞ്ഞിനെ സ്നേഹിച്ചവരില്‍ നിന്നും...വെറുത്തവരില്‍ നിന്നും എവിടെക്കോ ഒളിച്ചോടാന്‍ തയ്യാര്‍ എടുക്കുന്നു....എവിടെക്കാവും പൊയ് ഒളിക്കുക....എന്നിട്ട് കുറച്ചുകാലം ആരുമറിയാതെ വിശ്രമ ജീവിതം.....പിന്നെ സകല യൌവനവും പുതുക്കി വീണ്ടും .......ആരാ ഇതൊക്കെ നിന്നെ പഠിപ്പിച്ചത്.....പക്ഷെ നിന്റെ ഈ ഒളിച്ചുകളി എനിക്കിഷ്ടമാണ്...നിന്നെയും.....വാതയനതിലൂടെ എന്നെ നോക്കി കള്ളച്ചിരി തുകുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്...നിന്നെ യാത്ര അയക്കാന്‍ എനിക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്...പക്ഷെ നിനക്ക് പോയല്ലേ പറ്റു.....ഒരു മാറ്റം നിനക്കും വേണം....പക്ഷെ...നീ എവിടെക്കാവും പോവുക.....എവിടെ പോയാലും ഞാന്‍ നിന്നെ ഓര്‍ക്കും...നിന്റെ ദിവ്യത്വം തുളുമ്പുന്ന മുഖം കാണാന്‍ ഞാന്‍ ഇനിയും കാത്തിരിക്കണമല്ലോ....പക്ഷെ ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കും.....കപടമില്ലാത്ത നിന്റെ രൂപവും ഭാവവും..... നിനക്ക് വേറെ ഒരു നിറവും ചേരില്ല....ഞാന്‍ വെറുതെ സങ്കല്പിച്ചു നോക്കി....ഇല്ല...നിനക്കിതു മാത്രേ ചേരു.......ഈ തണുപ്പും ഈ നിറവും....ഇതാണല്ലോ നിന്റെ സ്വഭാവം....അടുത്ത നിന്റെ വരവ് ഞാന്‍ കാണുമോ ഇല്ലയോ എന്നറിയുന്നില്ലാ....എങ്കിലും ഞാന്‍ വെറുതെ നിന്റെ വരവ് പ്രതീക്ഷിക്കും ....നീ വരുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പാണ് ..പക്ഷെ ഞാന്‍ ...അതുറപ്പ്‌ ഇല്ലാത്ത ഒരു കടങ്കഥ.....ദിശയറിയാതെ നീങ്ങുന്ന ഒരു പായ് കപ്പല്‍....അല്ലെങ്ങില്‍ കാറ്റിനൊപ്പം നീങ്ങുന്ന മേഘം.... അല്ലെങ്ങില്‍ എല്ലാ കാറ്റിനും തലയാട്ടുന്ന ഒരു ഇല.....അങ്ങനെ . പക്ഷെ എനിക്കറിയാം നിന്റെമനസ്...നീവീണ്ടും വരും...എന്നെ നീ ഒളിഞ്ഞു നോക്കും പതിവുപോലെ....അതറിയാതെ ദൂരെ എവിടെയോ നിന്ന് ഞാന്‍ നിന്നോട് പരിഭവിക്കും.......പിരിയാനായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്തിനു നീ വീണ്ടും ഈ വഴി വന്നു.......വിണ്ടും ഒരു ഒളിച്ചുകളിക്കായിരുന്നെങ്കില്‍........നീ എന്തിനു നിന്റെ സാന്നിധ്യം എന്നെ അറിയിച്ചു....പക്ഷെ നിന്നെപോലെ പെട്ടെന് അലിയുകയാണ് എന്റെ ദേഷ്യവും....ഞാന്‍ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു...വീണ്ടും ഒരു മഞ്ഞുകാലതിനായി കണ്ണും നട്ടിരിക്കുന്നു......
മഞ്ഞുകാലം കഴിയാറായി......അത് തന്റെ ചുമതല വസന്തത്തിനു കൈമാറാന്‍ കാത്തുനില്‍ക്കുന്നു.....എന്നിട്ട്....മഞ്ഞിനെ സ്നേഹിച്ചവരില്‍ നിന്നും...വെറുത്തവരില്‍ നിന്നും എവിടെക്കോ ഒളിച്ചോടാന്‍ തയ്യാര്‍ എടുക്കുന്നു....എവിടെക്കാവും പൊയ് ഒളിക്കുക....എന്നിട്ട് കുറച്ചുകാലം ആരുമറിയാതെ വിശ്രമ ജീവിതം.....പിന്നെ സകല യൌവനവും പുതുക്കി വീണ്ടും .......ആരാ ഇതൊക്കെ നിന്നെ പഠിപ്പിച്ചത്.....പക്ഷെ നിന്റെ ഈ ഒളിച്ചുകളി എനിക്കിഷ്ടമാണ്...നിന്നെയും.....വാതയനതിലൂടെ എന്നെ നോക്കി കള്ളച്ചിരി തുകുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്...നിന്നെ യാത്ര അയക്കാന്‍ എനിക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്...പക്ഷെ നിനക്ക് പോയല്ലേ പറ്റു.....ഒരു മാറ്റം നിനക്കും വേണം....പക്ഷെ...നീ എവിടെക്കാവും പോവുക.....എവിടെ പോയാലും ഞാന്‍ നിന്നെ ഓര്‍ക്കും...നിന്റെ ദിവ്യത്വം തുളുമ്പുന്ന മുഖം കാണാന്‍ ഞാന്‍ ഇനിയും കാത്തിരിക്കണമല്ലോ....പക്ഷെ ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കും.....കപടമില്ലാത്ത നിന്റെ രൂപവും ഭാവവും..... നിനക്ക് വേറെ ഒരു നിറവും ചേരില്ല....ഞാന്‍ വെറുതെ സങ്കല്പിച്ചു നോക്കി....ഇല്ല...നിനക്കിതു മാത്രേ ചേരു.......ഈ തണുപ്പും ഈ നിറവും....ഇതാണല്ലോ നിന്റെ സ്വഭാവം....അടുത്ത നിന്റെ വരവ് ഞാന്‍ കാണുമോ ഇല്ലയോ എന്നറിയുന്നില്ലാ....എങ്കിലും ഞാന്‍ വെറുതെ നിന്റെ വരവ് പ്രതീക്ഷിക്കും ....നീ വരുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പാണ് ..പക്ഷെ ഞാന്‍ ...അതുറപ്പ്‌ ഇല്ലാത്ത ഒരു കടങ്കഥ.....ദിശയറിയാതെ നീങ്ങുന്ന ഒരു പായ് കപ്പല്‍....അല്ലെങ്ങില്‍ കാറ്റിനൊപ്പം നീങ്ങുന്ന മേഘം.... അല്ലെങ്ങില്‍ എല്ലാ കാറ്റിനും തലയാട്ടുന്ന ഒരു ഇല.....അങ്ങനെ . പക്ഷെ എനിക്കറിയാം നിന്റെമനസ്...നീവീണ്ടും വരും...എന്നെ നീ ഒളിഞ്ഞു നോക്കും പതിവുപോലെ....അതറിയാതെ ദൂരെ എവിടെയോ നിന്ന് ഞാന്‍ നിന്നോട് പരിഭവിക്കും.......പിരിയാനായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്തിനു നീ വീണ്ടും ഈ വഴി വന്നു.......വിണ്ടും ഒരു ഒളിച്ചുകളിക്കായിരുന്നെങ്കില്‍........നീ എന്തിനു നിന്റെ സാന്നിധ്യം എന്നെ അറിയിച്ചു....പക്ഷെ നിന്നെപോലെ പെട്ടെന് അലിയുകയാണ് എന്റെ ദേഷ്യവും....ഞാന്‍ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു...വീണ്ടും ഒരു മഞ്ഞുകാലതിനായി കണ്ണും നട്ടിരിക്കുന്നു......
