സ്മരണ...............smarana

അവളെക്കുറിച്ച് വെറുതെ ചിന്തകള്  കടന്നു വരുന്നു ഇന്ന് പതിവില്ലാതെ....... അവൾ എന്റെ ആരും അല്ല.....അവളെ ഒര്ക്കതക്ക  കാരണങ്ങൾ ഒന്നും ഇല്ല എങ്കിലും അവളുടെ മുഖം മനസ്സിൽ തെളിയുന്നു........ ആരെയും കൂസാതെ ക്ലാസ്സിൽ കടന്നു വരുന്ന അവൾ...അവളെ ഞാൻ അശ്വതി എന്ന് വിളിക്കാം......മലയാളീ ആണെങ്കിലും   അവൾക്കു ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് രാജകുമാരിയുടെ പേരാണ്...... ആ പേര് ഞാൻ കുറിച്ചാൽ ആരെങ്കിലും അവളെ തിരിച്ചറിയുന്നെകിൽ  അവളുടെ ഓർമ്മകൾ അവരെ വിഷമിപ്പിക്കുമെങ്കിൽ......വേണ്ട....അവൾക്കു ഈ പേര് മതി....ഒരു  മലയാളിത്തമുള്ള പേര് അശ്വതി......  ഒരു വെളിച്ചം പോലെ........ ഞങ്ങളുടെ  ഉണങ്ങിയ......... നിർവികാരികത തിങ്ങിനില്ക്കുന്ന......... ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ  ക്ലാസ്സ്‌ തുടങ്ങി...... അല്പം താമസിച്ചു കടന്നു വരുന്ന അശ്വതി......അവൾ മനപ്പുർവ്വം ആണ് അങ്ങനെ താമസിച്ചു  വരുന്നതെന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്എപ്പോഴും .......അവൾ അത്രയ്ക്ക് ദൂരെ ഒന്നുമല്ല താമസം....... എങ്കിലും അവൾ താമസിക്കും ക്ലാസ്സിൽ കയറാൻ........അവൾ തന്നെ ഒരു വെളിച്ചം ആയിരുന്നു.....  സൌന്ദര്യധാമം എന്നൊക്കെ പറയാം അവളെ കണ്ടാൽ.......ഒരു  കവിക്ക്‌ പ്രണയ കഥ എഴുതാനുള്ള ഭാവന ആകുവാൻ   സർവ്വഥാ   അവൾ യോഗ്യ ആയിരുന്നു ........അവളുടെ മാതാപിതാക്കൾ  അറിഞ്ഞൊണ്ട് തന്നെ അവളെ ഒരു വനിതാ കോളേജിൽ ചേര്ത്തത് ............. പൂവാലന്മാർ ഒരിക്കലും പിന്നിൽ നിന്ന്  മാറാത്ത  ഭംഗി അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു ........ ഞങ്ങളുടെ ഏറ്റവും  മയമില്ലാത്ത പ്രോഫെസ്സർ  പോലും അവളെ അവൾ അറിയാതെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കണ്ടു ഞങ്ങൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.......അവളുടെ തലമുടി കെട്ടിനും അവളുടെ ട്രെസ്സിംഗിനും  എല്ലാം ഒരു പ്രത്യേക  ഭംഗി തന്നെ ആയിരുന്നു.......അവൾക്കു പതിനെട്ടു വയസ്സാകാൻ കാത്തിരുന്നു മാതാപിതാക്കൾ.......ആരും അവളെ  കൊണ്ടുപോകാതിരിക്കാൻ............. കാവലിരിക്കുകയായിരുന്നു തങ്ങളുടെ  ഏക മകൾക്ക്അവർ രണ്ടുപേരും  .........അവളുടെ വിവാഹം അവരുടെ സ്വപ്നം  ആയിരുന്നിരിക്കണം........ഞങ്ങൾ ഒരു കല്യാണത്തിനെ കുറിച്ച്   ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങാത്ത സമയത്തിൽ..........  പതിനെട്ടുവയസു  തികഞ്ഞ ഉടനെ അവളെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ചു............ അവളെ ഒന്ന് കാണേണ്ടതായിരുന്നു  ആ ദിവസങ്ങളിൽ.......അധികം പൊക്കമില്ലാത്ത അവളുടെ  ശരീരം മുഴുവൻ പൊന്നുകൊണ്ടു മുടി .......അവൾ അതിന്റെ ഭാരം കൊണ്ട് താഴെ പോകുമോ എന്ന് അസൂയയോടെ ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ ചോദിച്ചു...... ഈ ചോദ്യം ഞാൻ എല്ലാവരുടെയും ഹൃദയത്തിലും  കണ്ണുകളിലും   അന്ന് ഞാൻ കണ്ടു.......പിന്നെ ക്ലാസ്സിൽ അവൾ അധികം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല....... വല്ലപ്പോഴും വന്നു   അപ്പോഴൊക്കെ വെളിച്ചം വന്നു ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിൽ.......കോളേജിൽ....... പിന്നെ   എപ്പോഴൊക്കെയോ ഞങ്ങൾ അവളെ കുറച്ചു കുറച്ചായി മറന്നു.....അവളുടെ വരവും തീരെ കുറഞ്ഞു.......പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ഒരു ഫോണ് വന്നു എനിക്ക് ....അശ്വതി മരിച്ചു.......ജീവിതത്തിന്റെ നശ്വരത യെ ഓര്മിപ്പിച്ച നിമിഷങ്ങൾ  ആയിരുന്നു............ഒരു വാചകം ഓടി വന്നു മനസ്സിൽ ........എല്ലാ ജഡവും പുല്ലുപോലെ ആകുന്നുവത്രേ .....ഭംഗി അതിലെ പൂവ് പോലെയും........പുല്ലു വാടിയപ്പോ  ഉതിർന്നുപോയ  ആ പുഷ്പം പോലെ ആണത്രേ ജീവനും ജീവിതവും.......അവളുടെ തണുത്തു  നാല് ദിനം മോർച്ചറിയിൽ  സുക്ഷിച്ച മൃതദേഹത്തിനു മുന്നില് നില്ക്കുമ്പോ  എന്റെ മനസ്സിൽ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.......ആ ദുഃഖ വീടിന്റെ നടുവിൽ  നില്ക്കുമ്പോഴും എന്റെ കണ്ണു  നിറഞ്ഞിരുന്നില്ല .......എങ്ങനെ മരിക്കണം........  മകളുടെ അടുക്കൽ  പോകണം എന്ന് തിരയുന്ന ഒരച്ഛനെ  ഞാൻ കണ്ടു........ഒറ്റയ്ക്ക് വിടാതെ ആ അച്ഛനെ   പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്ന കുറെ ആളുകളെ കണ്ടു അവിടെ.......ഭ്രാന്തനെ പോലെ അവളുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവനേയും കണ്ടു...... ഇരുപത്തിനാല്   വയസ്സിൽ  നാല്പതോളം വയസ്സ് തോന്നിക്കുന്ന അയാളുടെ രൂപം........ ബോധം വീഴാതെ അമ്മ......ഒന്നുമറിയാതെ ശവപ്പെട്ടിക്കുള്ളിൽ രാജകുമാരി...........ഒരിക്കലും മറയാത്ത  ഈ  കാഴ്ചകൾ ഇന്നും കടന്നു പോകുന്നു മനസിലും കണ്ണുകളിലും.......പിന്നെ എന്നോ ഞാൻ അറിഞ്ഞു അവളുടെ ഒറ്റക്കായ മാതാപിതാക്കൾ  ഒരു പിഞ്ചു പെണ്‍കുഞ്ഞിനെ  വളര്ത്തുന്നു ......വീണ്ടുമൊരു കാവൽക്കാരായി ജീവിതം  അവരുടെ ജീവിതം   തുടരുന്നുണ്ടാകാം........വെറുതെ അശ്വതി  എന്റെ  മനസിന്റെ  ഉണങ്ങിയ തറയെ അന്ന് കരയാൻ മറന്നുപോയ എന്റെ ആ കരച്ചിൽ   കൊണ്ട് നനച്ചപ്പോൾ അറിയാതെ ..........ഞാൻ എന്റെ കണ്ണിരിനു പഴയ സ്വാദ് തന്നെ എന്ന് ഓർത്തു ....കാരണം ഞാൻ കരഞ്ഞിട്ടു കുറെ നാളുകൾ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു........

    ‍   

പൊയ്മുഖങ്ങൾ............poimughangal

പൊയ്മുഖങ്ങൾ അരങ്ങു തകര്ക്കുന്നു.........  യാഥാർഥ്യം തീരെ അറിയിക്കാതെ ആടുന്ന രൂപങ്ങൾ.......ആട്ടം തുടങ്ങുമ്പോൾ ഏതോ ശക്തി ശരിരത്തിൽ ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുന്നു ..... പിന്നെ പറയുന്നതൊക്കെ..........ചെയ്യുന്നതൊക്കെ ആ ശക്തി ആവണം അതുകൊണ്ടല്ലേ ഞാൻ ഇതിനെക്കുറിച്ച്  ചോദിച്ചപ്പോൾ ശക്തിയായി അത് താനായിരുന്നില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു നിക്ഷേധിച്ചത്......... സമ്മതിക്കുന്നു ഞാനും........ അത് നീ ആയിരുന്നില്ല........ നിന്റെ ശരീരത്തിൽ  നിന്ന് വെളിപ്പെട്ട......... നീ അറിയാതെ നിന്റെ സ്വഭാവം വെളിപ്പെടുത്തിയ ആ  മുഹുർത്തം എങ്ങനെ മറക്കാനാണ്......... സ്വർണത്തിൽ ചെമ്പ് ചേര്ക്കുന്നത് നല്ലതാണ് പക്ഷെ നീ ചെമ്പിൽ ആണ് സ്വര്ണം.......ആരെയൊക്കെയോ കബളിപ്പിച്ചത്.....സ്വയം കബളിക്കപ്പെട്ടതോ അതോ അതായിരുന്നോ നിന്റെ സ്ഥായി ഭാവം...... ഞാൻ എന്നോ വായിച്ചതാണ് എല്ലാകാലവും മറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്  ഒന്നുമില്ലത്രെ..... ചില  പൊയ്മുഖങ്ങളും അങ്ങിനെആണ്...... അറിയാതെ വെളിയിൽ ചാടുന്ന സ്വഭാവം ..........കൊടിയ വിഷമുള്ളതാണ് സർപ്പം........ അതിനു പോലും ഒരു ഭാവം  മാത്രമേ ഉള്ളു......   എന്നാൽ നിനക്കോ .... .... നിന്റെ വേഷം അറിഞ്ഞു വീണ നിമിഷത്തിൽ നീ നാണിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടതാണ് ........ പൊയ്മുഖം വച്ച രൂപത്തെ മനസിലാക്കാൻ വൈകിയതിൽ സ്വയം പ്രതിഷേധിക്കുന്ന ചിന്തകള് ........... . കണ്ടിട്ടുള്ളതാണ്.......അറിയാതെ..... ശരിക്കും അറിയാതെയാണോ......... ആയിരുന്നോ  നീയും ...... പൊയ്മുഖങ്ങൾ അഴിഞ്ഞു വീഴുമ്പോൾ നീ ..........അതെ നീ തന്നെ ആണ്......  ആടുമ്പോൾ ചിലപ്പോൾ നിന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാൻ   നീ തന്നെ ഉണ്ടായിരിക്കും ...... നിന്റെ കൈയടിയുടെ ശബ്ദം നീ മാത്രം   കേട്ടെന്നിരിക്കും.......... എന്നാൽ  ആടികഴിഞ്ഞു...........പൊയ്മുഖങ്ങൾ അഴിഞ്ഞു പോയാൽ  ചിലപ്പോൾ നീ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്നാഗ്രഹിച്ച പൊയ്മുഖം ഇല്ലാതെ ആയി എന്ന് നീ മനസിലാക്കുമ്പോൾ......... നീ മനസിലാക്കും നീ തന്നെ ഒരു കോലമായിരുന്നെന്നു....... പേടിപ്പെടുത്തുന്ന..... അറപ്പുളവാക്കുന്ന ഒരു കോലം.........ആരും വെറുക്കുന്ന ഒരു കോലം ..... ഈ ഞാനും........... 

വിഡ്ഢികളുടെ ദിവസം........ fools day

തനിയെ ചിരിച്ചുവത്രേ ഞാൻ....... അമ്മ പറഞ്ഞതാണ്‌.....  ചോദിക്കുകയും ചെയ്തു എന്നോട് എന്തിനാണ് ഞാൻ ചിരിച്ചതെന്ന്....... തനിയെ ചിരിച്ചാൽപ്രശ്നമില്ല ..... മറ്റുള്ളവർ  നമ്മളെ നോക്കി ചിരിക്കുംമ്പോഴാണ്‌ പ്രശ്നമാകുന്നത്..... എന്നാലും ചിരിച്ചതെന്തിനാണ് ഞാൻ ..... ഉവ്വു ഏപ്രിൽ 1, വിഡ്ഢികളുടെ ദിനം....... ഞാൻ ഒരു വിഡ്ഢിയാണോ...... സ്വയം ചോദിക്കാൻ  ഇതുപോലെ ഒരു ദിനം വേറെ ഇല്ല ഈ വർഷത്തിൽ........  ഞാൻ മാത്രമല്ല എല്ലാവരും വിഡ്ഢികളാണെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് മറഞ്ഞു  പോയ ആളെ കണ്ടു ഞാൻ ചിരിച്ചു  പോയി...... ഏറ്റവും വലിയ  ബുദ്ധി ഉള്ളതെന്ന് ഞാൻ   തന്നെ പറഞ്ഞു വിശ്വസിപ്പിച്ചിരുന്ന എന്റെ രൂപം തന്നെയാണ് എല്ലാവരും വിഡ്ഢികൾ എന്ന് പറഞ്ഞു മാറിപോയത് ............എന്നാലും ലോകത്തിലെ എല്ലാവരും വിഡ്ഢികൾ എന്ന് ഞാൻ മുദ്രകുത്തും.......  പക്ഷെ.... ഞാൻ ...... ഞാൻ വിഡ്ഢിയാണോ ..........ഈ എല്ലാവരും എന്നാ വാക്കിൽ എവിടെയോ ഞാനും നാണം കാരണം മറയുന്നത് കണ്ടു......  ആവാം..... അല്ല ആണ് ഞാനും വിഡ്ഢിയാണ് ........  ഞാൻ മാത്രം വിഡ്ഢിയാണ്  മറ്റാരും ഇല്ലെങ്കിൽ  പോലും നീ ഏറ്റവും വലിയ വിഡ്ഢി  എന്ന് പറഞ്ഞു എന്റെ കണ്ണാടി തന്നെ എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുകയാണോ ............ ഇല്ല ഇന്ന് ഞാൻ കണ്ണാടി നോക്കില്ല....... നാളെ ചിലപ്പൊൾ എന്റെ കണ്ണാടിയും മറക്കും  ഞാൻ   വിഡ്ഢിയാണെന്ന്........ ആയിരുന്നെന്ന്  ........... കാരണം ഇന്ന് മാത്രമാണല്ലോ വിഡ്ഢികളുടെ ദിനം ........... അടുത്ത ദിവസത്തിൽ ഒര്ക്കാൻ എന്തെല്ലാം കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ട്...... ഭാഗ്യം ........   എല്ലാം അടുത്ത ദിവസം തന്നെ എല്ലാവരും മറക്കും.........മറവി ..........ഇതാണല്ലോ മനുഷ്യ വർഗത്തിന് കിട്ടിയ ഏറ്റവും വലിയ വരദാനം .........  നൂറു കണക്കിന് ആണ്ടുകളുടെ   പഴക്കമുള്ള ഈ ദിനത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമാണെന്നു അറിഞ്ഞതിൽ സന്തോഷിക്കണോ  അതോ ഞാനും ഒരു വിഡ്ഢി  എന്ന് എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞതിൽ ദുഖിക്കണോ ?...... മറ്റുള്ളവരെ വിഡ്ഢികളാക്കി  സന്തോഷിക്കുന്നവരെ കണ്ടു ഞാൻ ഒരു വിഡ്ഢിയെപോലെ ചിരിച്ചതാണെന്ന് അമ്മയോട് പറയണോ....... പണ്ടൊക്കെ ഒരുപാടു ബുദ്ധിയുള്ളവരെയാണ് വിഡ്ഢികൾ എന്ന് ലോകം വിളിചിരുന്നതത്രേ ...... ഇന്നും അങ്ങനെ തന്നെ അല്ലെ എന്ന് മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു...........  ഉറക്കെ ചോദിയ്ക്കാൻ ധൈര്യം വന്നില്ല.......വിഡ്ഢികൾ ചുറ്റും ഉണ്ട്.......... സ്വന്തം  മുഖം കണ്ണാടിയിൽ  പോലും  നോക്കാതെ മറ്റുള്ളവരെ മാത്രം നോക്കി ചിരിക്കുന്നവർ .............. എന്റെ കണ്ണാടിയിലും ..........   ഞാനും കണ്ടു ഒരു വിഡ്ഢിയെ...........പക്ഷെ നിങ്ങൾ  എന്നെ അങ്ങനെ വിളിക്കരുത്........ കാരണം ഞാൻ ഞാൻ അല്ലാതെ ആയിട്ടു കുറച്ചു വർഷങ്ങൾ..... കുറെ മണിക്കുറുകൾ ......... പിന്നെയും കുറെ നിമിഷങ്ങൾ   കഴിഞ്ഞു......എല്ലാവര്ക്കും ഒരു ദിവസം...... പക്ഷെ എനിക്കോ ...... ഞാനോ.......

                          .