അവളെക്കുറിച്ച് വെറുതെ ചിന്തകള് കടന്നു വരുന്നു ഇന്ന് പതിവില്ലാതെ....... അവൾ എന്റെ ആരും അല്ല.....അവളെ ഒര്ക്കതക്ക കാരണങ്ങൾ ഒന്നും ഇല്ല എങ്കിലും അവളുടെ മുഖം മനസ്സിൽ തെളിയുന്നു........ ആരെയും കൂസാതെ ക്ലാസ്സിൽ കടന്നു വരുന്ന അവൾ...അവളെ ഞാൻ അശ്വതി എന്ന് വിളിക്കാം......മലയാളീ ആണെങ്കിലും അവൾക്കു ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് രാജകുമാരിയുടെ പേരാണ്...... ആ പേര് ഞാൻ കുറിച്ചാൽ ആരെങ്കിലും അവളെ തിരിച്ചറിയുന്നെകിൽ അവളുടെ ഓർമ്മകൾ അവരെ വിഷമിപ്പിക്കുമെങ്കിൽ......വേണ്ട....അവൾക്കു ഈ പേര് മതി....ഒരു മലയാളിത്തമുള്ള പേര് അശ്വതി...... ഒരു വെളിച്ചം പോലെ........ ഞങ്ങളുടെ ഉണങ്ങിയ......... നിർവികാരികത തിങ്ങിനില്ക്കുന്ന......... ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ക്ലാസ്സ്‌ തുടങ്ങി...... അല്പം താമസിച്ചു കടന്നു വരുന്ന അശ്വതി......അവൾ മനപ്പുർവ്വം ആണ് അങ്ങനെ താമസിച്ചു വരുന്നതെന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്എപ്പോഴും .......അവൾ അത്രയ്ക്ക് ദൂരെ ഒന്നുമല്ല താമസം....... എങ്കിലും അവൾ താമസിക്കും ക്ലാസ്സിൽ കയറാൻ........അവൾ തന്നെ ഒരു വെളിച്ചം ആയിരുന്നു..... സൌന്ദര്യധാമം എന്നൊക്കെ പറയാം അവളെ കണ്ടാൽ.......ഒരു കവിക്ക്‌ പ്രണയ കഥ എഴുതാനുള്ള ഭാവന ആകുവാൻ സർവ്വഥാ അവൾ യോഗ്യ ആയിരുന്നു ........അവളുടെ മാതാപിതാക്കൾ അറിഞ്ഞൊണ്ട് തന്നെ അവളെ ഒരു വനിതാ കോളേജിൽ ചേര്ത്തത് ............. പൂവാലന്മാർ ഒരിക്കലും പിന്നിൽ നിന്ന് മാറാത്ത ഭംഗി അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു ........ ഞങ്ങളുടെ ഏറ്റവും മയമില്ലാത്ത പ്രോഫെസ്സർ പോലും അവളെ അവൾ അറിയാതെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കണ്ടു ഞങ്ങൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.......അവളുടെ തലമുടി കെട്ടിനും അവളുടെ ട്രെസ്സിംഗിനും എല്ലാം ഒരു പ്രത്യേക ഭംഗി തന്നെ ആയിരുന്നു.......അവൾക്കു പതിനെട്ടു വയസ്സാകാൻ കാത്തിരുന്നു മാതാപിതാക്കൾ.......ആരും അവളെ കൊണ്ടുപോകാതിരിക്കാൻ............. കാവലിരിക്കുകയായിരുന്നു തങ്ങളുടെ ഏക മകൾക്ക്അവർ രണ്ടുപേരും .........അവളുടെ വിവാഹം അവരുടെ സ്വപ്നം ആയിരുന്നിരിക്കണം........ഞങ്ങൾ ഒരു കല്യാണത്തിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങാത്ത സമയത്തിൽ.......... പതിനെട്ടുവയസു തികഞ്ഞ ഉടനെ അവളെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ചു............ അവളെ ഒന്ന് കാണേണ്ടതായിരുന്നു ആ ദിവസങ്ങളിൽ.......അധികം പൊക്കമില്ലാത്ത അവളുടെ ശരീരം മുഴുവൻ പൊന്നുകൊണ്ടു മുടി .......അവൾ അതിന്റെ ഭാരം കൊണ്ട് താഴെ പോകുമോ എന്ന് അസൂയയോടെ ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ ചോദിച്ചു...... ഈ ചോദ്യം ഞാൻ എല്ലാവരുടെയും ഹൃദയത്തിലും കണ്ണുകളിലും അന്ന് ഞാൻ കണ്ടു.......പിന്നെ ക്ലാസ്സിൽ അവൾ അധികം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല....... വല്ലപ്പോഴും വന്നു അപ്പോഴൊക്കെ വെളിച്ചം വന്നു ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിൽ.......കോളേജിൽ....... പിന്നെ എപ്പോഴൊക്കെയോ ഞങ്ങൾ അവളെ കുറച്ചു കുറച്ചായി മറന്നു.....അവളുടെ വരവും തീരെ കുറഞ്ഞു.......പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ഒരു ഫോണ് വന്നു എനിക്ക് ....അശ്വതി മരിച്ചു.......ജീവിതത്തിന്റെ നശ്വരത യെ ഓര്മിപ്പിച്ച നിമിഷങ്ങൾ ആയിരുന്നു............ഒരു വാചകം ഓടി വന്നു മനസ്സിൽ ........എല്ലാ ജഡവും പുല്ലുപോലെ ആകുന്നുവത്രേ .....ഭംഗി അതിലെ പൂവ് പോലെയും........പുല്ലു വാടിയപ്പോ ഉതിർന്നുപോയ ആ പുഷ്പം പോലെ ആണത്രേ ജീവനും ജീവിതവും.......അവളുടെ തണുത്തു നാല് ദിനം മോർച്ചറിയിൽ സുക്ഷിച്ച മൃതദേഹത്തിനു മുന്നില് നില്ക്കുമ്പോ എന്റെ മനസ്സിൽ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.......ആ ദുഃഖ വീടിന്റെ നടുവിൽ നില്ക്കുമ്പോഴും എന്റെ കണ്ണു നിറഞ്ഞിരുന്നില്ല .......എങ്ങനെ മരിക്കണം........ മകളുടെ അടുക്കൽ പോകണം എന്ന് തിരയുന്ന ഒരച്ഛനെ ഞാൻ കണ്ടു........ഒറ്റയ്ക്ക് വിടാതെ ആ അച്ഛനെ പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്ന കുറെ ആളുകളെ കണ്ടു അവിടെ.......ഭ്രാന്തനെ പോലെ അവളുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവനേയും കണ്ടു...... ഇരുപത്തിനാല് വയസ്സിൽ നാല്പതോളം വയസ്സ് തോന്നിക്കുന്ന അയാളുടെ രൂപം........ ബോധം വീഴാതെ അമ്മ......ഒന്നുമറിയാതെ ശവപ്പെട്ടിക്കുള്ളിൽ രാജകുമാരി...........ഒരിക്കലും മറയാത്ത ഈ കാഴ്ചകൾ ഇന്നും കടന്നു പോകുന്നു മനസിലും കണ്ണുകളിലും.......പിന്നെ എന്നോ ഞാൻ അറിഞ്ഞു അവളുടെ ഒറ്റക്കായ മാതാപിതാക്കൾ ഒരു പിഞ്ചു പെണ്‍കുഞ്ഞിനെ വളര്ത്തുന്നു ......വീണ്ടുമൊരു കാവൽക്കാരായി ജീവിതം അവരുടെ ജീവിതം തുടരുന്നുണ്ടാകാം........വെറുതെ അശ്വതി എന്റെ മനസിന്റെ ഉണങ്ങിയ തറയെ അന്ന് കരയാൻ മറന്നുപോയ എന്റെ ആ കരച്ചിൽ കൊണ്ട് നനച്ചപ്പോൾ അറിയാതെ ..........ഞാൻ എന്റെ കണ്ണിരിനു പഴയ സ്വാദ് തന്നെ എന്ന് ഓർത്തു ....കാരണം ഞാൻ കരഞ്ഞിട്ടു കുറെ നാളുകൾ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു........
No comments:
Post a Comment